Το καλοκαίρι, πηγαίναμε πολλές εκδρομές στην θάλασσα με το πούλμαν. Καθημερινά, θαλάσσια μπάνια τις λένε τώρα. Εγώ ήξερα ότι πηγαίναμε εκδρομή με το πούλμαν του Κώστα.
Το πούλμαν...
Ξεκινούσαμε το μεσημέρι από το σπίτι με όλα τα απαραίτητα, μας έπαιρνε το πούλμαν από την λεωφόρο και μας πήγαινε στην Κινέττα. Σπανίως πηγαίναμε και στους Αγίους Θεοδώρους...
Η παραλία της Κινέτας...
Παίζαμε στην παραλία...
Στο πούλμαν, επίσης ακούγαμε λαϊκά τραγούδια, στον γυρισμό, μάλιστα, χορεύαμε κιόλας. Εκεί, στο πούλμαν ήτανε που έμαθα την λαϊκή μουσική, εκεί ήτανε που "γνώρισα" τον Καζαντζίδη, τον Ζαμπέτα. Για μένα το "Νυχτερίδες κι αράχνες" είναι έντονες και χαρούμενες παιδικές αναμνήσεις.
Στέλιος Καζαντζίδης
Νυχτερίδες κι αράχνες...
Το μπάνιο μας κρατούσε περίπου μία ώρα, κατόπιν πηγαίναμε σε μία ταβέρνα, που βρισκότανε εκεί κοντά και τρώγαμε κάτι πρόχειρο. Φεύγαμε κατά τις επτά το απόγευμα για να επιστρέψουμε στο σπίτι.
Εκεί, λοιπόν, που μας άφηνε το πούλμαν και κάναμε μπάνιο, είχε ένα μικρό βραχάκι, σχεδόν στο ύψος της θάλασσας. Δεν εξείχε πολύ. Εκεί ήτανε που προσπάθησα να μάθω, για πρώτη φορά, την βουτιά με το κεφάλι. Στην αρχή, σαν μικρο παιδί που ήμουνα, βουτούσα, βέβαια, βουτούσα με τα πόδια. Τι πιο φυσικό... Κατόπιν είπα να το ριψοκινδυνέψω λίγο. Να μάθω και με το κεφάλι. Δεν ήτανε εύκολο.
Όταν άρχισα τις προσπάθειες, στο μικρό εκείνο βραχάκι, η κοιλιά μου πονούσε από τις βουτιές. Όλο με την κοιλιά μου έπεφτα!!! Κάποια στιγμή, όμως, έβαλα το μυαλό μου να δουλέψει και σκέφτηκα να προσπαθήσω να μπω στην θάλασσα σιγά σιγά. Δηλαδή να ανέβω στο βραχάκι και πριν πέσω στην θάλασσα να σκύψω τόσο χαμηλά, όσο να είμαι κοντά στο ύψος της θάλασσας και κατόπιν να βουτήξω.
Χαμήλωσα για να βουτήξω...
Και ναι, το κατάφερα!!! Μα ήτανε τόσο εύκολο, που δεν το περίμενα... Αλλά ήτανε και τόσο δύσκολο μέχρι να το μάθω. Η κόκκινη κοιλιά μου ήτανε η απόδειξη γι' αυτό!!!
Από τότε, μόνον με το κεφάλι έπεφτα. Βουτιές να δείτε. Όλην την ώρα ανέβαινα στο βραχάκι και βουτούσα.... Ακόμα και στο Παράλιον Άστρος, που πηγαίναμε για διακοπές, κι εκεί έπεφτα με το κεφάλι. Ήμουν, όμως, και προσεκτική.
Όταν μας πήγαινε το πούλμαν σε κάποιο άλλο μέρος, σε άγνωστα νερά, η πρώτη μου δουλειά ήτανε να βρω ένα μέρος, έναν βράχο ή ο,τιδήποτε, για να βουτήξω. Πριν την πρώτη βουτιά, όμως, ερευνούσα, απαραίτητα, τον βυθό. Με ανοικτά τα μάτια κοιτούσα κάτω από τον βράχο, εκεί που θα βουτούσα, για να δω αν ήταν ασφαλής η περιοχή, καθαρή από βράχους, δηλαδή. Μετά από αυτόν τον έλεγχο, βουτούσα με θάρρος.
Βουτιές με το κεφάλι έχω κάνει και από τον μώλο στο Παράλιο Άστρος. Ο μώλος είναι περίπου δύο μέτρα ψηλά από την θάλασσα.
Παράλιον Άστρος
Ο μώλος αριστερά...
Έχω βουτήξει και από την πλώρη καραβιού, ακόμα!!! Κάπου στα τρία μέτρα από το ύψος της θάλασσας. Πάλι στο Παράλιο Άστρος... Δεν ήτανε κι ότι καλύτερο, βέβαια, γιατί κινδύνευε η σωματική μου ακεραιότητα, αλλά αυτά τα σκέφτομαι τώρα.
Boυτιά...
Τώρα που η βουτιά με το κεφάλι αν γίνει, ίσως μια φορά σε ολόκληρο το καλοκαίρι, θα γίνει με πολλή προσοχή... Τότε, όταν ήμουνα μικρή, ούτε που έβλεπες το κεφάλι μου έξω από το νερό... Εξαφανισμένο...
Άλλες εποχές...
lamprini
