Το Περιγιάλι μου: Μαρτίου 2014

Ο Κάπα... ένας νταλικέρης.. ή μάλλον... μια νταλίκα... μμμ... μια ιστορία, ακόμα, στο Περιγιάλι μου...
22 Οκτ 2013

O Κάπα...

Καθώς πηγαίναμε στο Περιγιάλι, παρακολουθούσαμε με ενδιαφέρον τις νταλίκες. Όταν νύχτωνε, μάλιστα, το ενδιαφέρον μας αυξανόταν, μια που αρχίζανε να ανοίγουνε τα φώτα τους.

Μας άφηναν έναν ενθουσιασμό από το πλήθος τους... και μιλάμε για φώτα που τρυπάνε την νύχτα και το σκοτάδι που είχε πέσει... Το θέαμα γινότανε, τότε, φαντασμαγορικό. Και το κυριώτερο ήτανε ότι διαπιστώναμε ότι οι νταλίκες είχανε προσωπικότητα, η καθεμία την δική της... Ο κάθε οδηγός είχε ομορφύνει την νταλίκα του με μια σειρά από φώτα που της έδιναν μία ξεχωριστή μοναδικότητα...

Τα φώτα της νταλίκας...

Κάποτε, κάποτε ακουγόντουσαν επιφωνήματα θαυμασμού από τα χείλη μας. Κάποια νταλίκα ήταν η αιτία με τα θαυμάσια φώτα της. Λευκά ή κοκκινωπά... μπλε η γαλάζια... κόκκινα ή κιτρινωπά... Μία σειρά με φώτα.. ή διπλή σειρά... Όλα εκπληκτικά! Κάποτε, μάλιστα, είχα μετρήσει γύρω στα σαράντα φώτα σε μία απίθανα φωτισμένη νταλίκα!!!...

Βλέπαμε, επίσης, και σταυρούς στο κάτω μέρος του παρμπρίζ, κυρίως γαλάζιους και υπέροχους... Ήταν εκπληκτικό γιατί καμμία νταλίκα δεν έμοιαζε με την άλλη και μέναμε έκθαμβοι στο θέαμά τους...

Εκπληκτικά φώτα στην ερημιά της νύχτα, στην ερημιά του γυρισμού μας....

Εκπληκτικά φώτα...

Αυτό δημιούργησε ένα καινούργιο ενδιαφέρον για τον γυρισμό μας... αν και μόνον μία ώρα κρατούσε η διαδρομή από το Περιγιάλι στην πόλη μας... Και τότε έγινε η έκπληξη...

Μέσα σε όλα αυτά τα φώτα, τα φώτα της νύχτας μας, τα φώτα του γυρισμού μας... τον είδαμε... τον Κάπα... Τον νταλικέρη που έβαλε ένα Κ στο μπροστινό μέρος της νταλίκας του και μας έκανε να ονειρευτούμε...

Ο Κάπα;...μμμ...όχι...

Από την πρώτη φορά που τον προσέξαμε μας φάνηκε κάτι το εξαιρετικό. Μία λευκή νταλίκα με ένα κάπα μόνον, στο μέρος όπου είναι η μηχανή, με κίτρινα αχνά φώτα... Τόσο απλά. Κι όμως ενθουσιαστήκαμε...

H νταλίκα.. την νύχτα...

Από τότε, τον περιμέναμε.... Γνωρίζαμε την ώρα της συνάντησής μας. Γύρω στις ένδεκα παρά είκοσι... τότε ήτανε και... και περιμέναμε..." Έφθασε η ώρα", λέγαμε, και κοιτούσαμε με λαχτάρα μια μια τις νταλίκες... Κι όταν τον βλέπαμε... άνοιγα τα φώτα, κόρναρα δυνατά... και γινότανε ένα μικρό πανηγύρι στο αυτοκίνητο...

Ο καλός μας ο Κάπα... Δεν γνωρίζω αν μας έχει ξεχωρίσει ανάμεσα στα τόσα αυτοκίνητα του αντίθετου ρεύματος... Δεν το ξέρω αυτό... Ελπίζω μόνο να μην νομίσει ότι κάτι κακό μας κάνει και κορνάρουμε... Ελπίζω...

Κάποιες βραδυές δεν βλέπαμε καλά τις νταλίκες... ειδικά όταν το διαχωριστικό, στην Εθνική Οδό, μας τις έκρυβε... Α, τότε ... αγανακτούσαμε... Ή κι όταν τα φυτά, πάνω στο διαχωριστικό, μας έκρυβαν κι όλη την νταλίκα... Ε τότε!!!.... Θυμώναμε!!... Το είχαμε πάρει προσωπικά το θέμα...

Λευκή νταλίκα με ένα Κάπα στην μεριά της μηχανής...

Έτσι όταν εδώ και δύο βραδυές δεν είδαμε τον Κάπα... αναρωτηθήκαμε με αγωνία πού να είχε πάει... Ήμασταν στην ώρα μας... στο γνωστό σημείο... αλλά τίποτε... Στενοχώρια μας είχε πιάσει λες και χάναμε έναν πολύ σημαντικό ραντεβού μας!!...

Ευτυχώς, όμως, την περασμένη φορά τον είδαμε... Επιτέλους... Ο Κάπα.. μπροστά μας... Στο αντίθετο ρεύμα...
Εγώ ίσα που πρόλαβα να κορνάρω και να ανοίξω λίγο τα φώτα μου... Αλλά... η ευτυχία ήτανε ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας... Α... τον είδαμε.. κι αυτό μας έκανε να είμαστε χαρούμενοι... Όχι... δεν είχε αλλάξει ώρα, ή δρομολόγιο....Όχι. Σίγουρα τα τούνελ μας τον είχαν κρύψει... Αυτά τα τρία τούνελ στην Κακιά Σκάλα μας είχαν στερήσει την χαρά της συνάντησής μας με τον Κάπα...

Τώρα, είμαστε ήσυχοι... Κάποτε θα τον ξαναδούμε... Ίσως, όχι τώρα, που αλλάζει η ώρα... Ίσως όχι τώρα που θα πηγαίνουμε πιο νωρίς στο Περιγιάλι μας... όχι... Ίσως κάποια άλλη στιγμή... Όταν οι στιγμές μας σμίξουν και δούμε το όμορφο Κάπα... να προβάλει...κι εγώ να του κορνάρω και να ανοιγοκλείνω τα φώτα μου... Ίσως τότε....

οι δικές μου φώτο...