


Μου λείπει η θάλασσα... Γι' αυτό ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο... Καλό μας ταξείδι... lamprini t.
Θάλασσα!!
Έκανες το μεγάλο ταξείδι για να δεις αυτόμετά της Αναλήψεως, το πρώτο μπάνιο... και πιάνουμε και την μαλλιαρή να την φέρουμε στο σπίτι...
Η Ρόδος, η Κάρπαθος, η Κως, η Κάλυμνος, η Αστυπάλαια, η Κάσος, η Τήλος, η Σύμη, η Λέρος, η Νίσυρος, η Πάτμος, η Χάλκη, η Σαρία, οι Λειψοί, η Ψέριμος, το Αγαθονήσι, τα Λέβιθα, το Καστελλόριζο, η Σύρνα,η Αλιμια,οι Αρκοί, η Νίμος,η Τέλενδος, η Κίναρος, το Γυαλί, το Φαρμακονήσι, το Μακρύ, η Χήνα, η Αγία Κυριακή, το Αυγό, το Γλυνό, ο Ζαφοράς, οι Κουνούποι, το Κουτσομύτι, το Μεσονήσι, η Οφιδούσσα, η Πλακίδα, η Ποντικούσα, τα Στεφάνια, τα Φωκιονήσια, το Χονδρό, το Χονδρονήσι,
η Ίμια – Λιμνιά δύο,
η Ίμια – Λιμνιά ένα,
η Καλαβρός, η Καλόλιμνος, το Μαυροπινάκι, τα Νερά, η Πλάτη, το Σαφονήδι, το Χτένι, τα Αρμάθια, το Μακρονήσι, τα Τηγανάκια, το Ασπρονήσι, η Φράγκος, ο Αρχάγγελος, η Βελόνα, ο Γλάρος, η Μαύρα, το Μεγάλο Λιβάδι, η Πηγανούσσα, η Πλάκα, η Τρυπητή, ο Άγιος Γεώργιος, τα Αγριέλαια, τα Βουτσάκια (δύο νησίδες), το (Μικρό) Μαύρο Ποϊνί, το Μεγάλο Μαύρο Ποϊνί, η Πολύφαδος1, η Πολύφαδος2, η Ρω, η Σαβούρα,
η Στρογγύλη, η Τραγονέρα, το Ψωμί, η Ψωραδιά, η Κανδελιούσσα, ο Άγιος Αντώνιος, η Παχειά, η Περγούσσα, το Αγκαθονήσι, η Αργελούσσα, το Άνυδρο, η Καλόβολος, ο Κόμαρος, το Μακρονήσι, η Μάραθος, τα Νερά, το Τραγονήσι, το Χιλιομόδι, το Γιαλεσίνο, οι Διαβάτες, ο Κουλούνδρος, ο Μαρμαράς, το Σεσκλί, ο Χονδρός, ο Γάιδαρος, η Αντίτηλος, ο Άγιος Θεόδωρος, τα Κρεβάτια, το Μαελονήσι, η Τραγούσα, ο Γλάρος, το Κουνέλι,το Ψαθονήσιο, η Αστακίδα, το Αστακιδόπουλο, η Διβούνια, η Χαμηλή, το Αβάπτιστο,
η Πίττα καθώς και οι παρακείμενες όλων αυτών βραχονησίδες...
η Ελλάδα μάς πληγώνει... γνωστή φράση... (και παρακάτω, ακριβώς όπως ειπώθηκε: )
μεταφράζεται ως εξής: Βλέπουμε ένα τραίνο
να περνάει, καθώς οδηγούμε στον δρόμο, και μάς πιάνει το παράπονο, και... καταλήγουμε να συγκινούμεθα... και να κλαίμε... γοερά.
Έτσι... ξαφνικά...
Ακούμε για δολοφονίες, βιασμούς, κακά, και λέμε... δεν γίνονται αυτά. Εμείς είμαστε καλοί;... Αλλά... αυτό είναι στην φαντασία μας
και μόνον. Η πραγματικότητα μάς αποδεικνύει ότι είναι διαφορετικά τα πράγματα... και γίνονται... χειρότερα και όλο χειρότερα.
Στα μάτια των τρίχρονων παιδιών μας
που πια δεν ζουν... όπως πρέπει... βλέπουμε το κακό της κοινωνίας μας...
Αμάν!! Αμάν!!
Δεν πηγαίνουμε πια στο εξοχικό μας, γιατί τίποτα δεν είναι ίδιο, μετά από την τρομακτική εκείνη μέρα, και δεν θέλουμε να δούμε την καταστροφή με τα μάτια μας, τα οποία είχαν δει μόνον ομορφιά...
και τέλος...
Δη Εντ - τέλος...υπάρχει τέλος;
Δεν νομίζω...
Lamprini T.
ολόκληρη η πόλη... περίμενε τον Πρίγκηπά της... Τελικώς... έφθασε!
Τι είχε γίνει;... Αυτός, πριν, είχε πάει... σε άλλη πόλη...