Βουτιά με το κεφάλι..., αφιερωμένο στην νέα... και καλή μου φίλη... την ΠΟΠΗ!!! Καλώς ώρισες στο Περιγιάλι μου...

Το καλοκαίρι, πηγαίναμε πολλές εκδρομές στην θάλασσα με το πούλμαν. Καθημερινά, θαλάσσια μπάνια τις λένε τώρα.  Εγώ ήξερα ότι πηγαίναμε εκδρομή με το πούλμαν του Κώστα.   

 

Το πούλμαν...

Ξεκινούσαμε το μεσημέρι από το σπίτι με όλα τα απαραίτητα, μας έπαιρνε το πούλμαν από την λεωφόρο  και μας πήγαινε στην Κινέττα.  Σπανίως πηγαίναμε και στους Αγίους Θεοδώρους... 

Η παραλία της Κινέτας...

Τα περνάγαμε πολύ ωραία.  Τότε το πούλμαν είχε ζωή.  Τα παιδιά ήτανε πάρα πολλά και παίζαμε υπέροχα στην παραλία.  

 

Παίζαμε στην παραλία...

Στο πούλμαν, επίσης ακούγαμε λαϊκά τραγούδια, στον γυρισμό, μάλιστα, χορεύαμε κιόλας.  Εκεί, στο πούλμαν ήτανε που έμαθα την λαϊκή μουσική, εκεί ήτανε που "γνώρισα" τον Καζαντζίδη, τον Ζαμπέτα.  Για μένα το "Νυχτερίδες κι αράχνες" είναι έντονες και χαρούμενες παιδικές αναμνήσεις.  

 

Στέλιος Καζαντζίδης

Νυχτερίδες κι αράχνες...

Το μπάνιο μας κρατούσε περίπου μία ώρα, κατόπιν πηγαίναμε σε μία ταβέρνα, που βρισκότανε εκεί κοντά και τρώγαμε κάτι πρόχειρο. Φεύγαμε κατά τις επτά το απόγευμα για να επιστρέψουμε στο σπίτι.

Εκεί, λοιπόν, που μας άφηνε το πούλμαν και κάναμε μπάνιο, είχε ένα μικρό βραχάκι, σχεδόν στο ύψος της θάλασσας.  Δεν εξείχε πολύ.  Εκεί ήτανε που προσπάθησα να μάθω, για πρώτη φορά, την βουτιά με το κεφάλι.  Στην αρχή, σαν μικρο παιδί που ήμουνα, βουτούσα, βέβαια, βουτούσα με τα πόδια.  Τι πιο φυσικό...  Κατόπιν είπα να το ριψοκινδυνέψω λίγο.  Να μάθω και με το κεφάλι.  Δεν ήτανε εύκολο. 

Όταν άρχισα τις προσπάθειες, στο μικρό εκείνο βραχάκι, η κοιλιά μου πονούσε από τις βουτιές.  Όλο με την κοιλιά μου έπεφτα!!!  Κάποια στιγμή, όμως, έβαλα το μυαλό μου να δουλέψει και  σκέφτηκα να προσπαθήσω να μπω στην θάλασσα σιγά σιγά. Δηλαδή να ανέβω στο βραχάκι και πριν πέσω στην θάλασσα να σκύψω τόσο χαμηλά,   όσο να είμαι κοντά στο ύψος της θάλασσας και κατόπιν να βουτήξω.

 

Χαμήλωσα για να βουτήξω...

Και ναι, το κατάφερα!!!  Μα ήτανε τόσο εύκολο,  που δεν το περίμενα... Αλλά ήτανε  και τόσο δύσκολο μέχρι να το μάθω.  Η κόκκινη κοιλιά μου ήτανε η απόδειξη γι' αυτό!!!

Από τότε, μόνον με το κεφάλι έπεφτα.  Βουτιές να δείτε.  Όλην την ώρα ανέβαινα στο βραχάκι και  βουτούσα.... Ακόμα και στο Παράλιον Άστρος, που πηγαίναμε για διακοπές, κι εκεί έπεφτα με το κεφάλι.  Ήμουν, όμως, και προσεκτική. 

 Όταν μας πήγαινε το πούλμαν σε κάποιο άλλο μέρος, σε άγνωστα νερά, η πρώτη μου δουλειά ήτανε να βρω ένα μέρος, έναν βράχο ή ο,τιδήποτε, για να βουτήξω.  Πριν  την πρώτη βουτιά, όμως, ερευνούσα, απαραίτητα, τον βυθό.  Με ανοικτά τα  μάτια κοιτούσα κάτω από τον βράχο, εκεί που θα βουτούσα, για να δω αν ήταν ασφαλής η περιοχή, καθαρή από βράχους, δηλαδή.  Μετά από αυτόν τον έλεγχο, βουτούσα με θάρρος. 

Βουτιές με το κεφάλι έχω κάνει  και από τον μώλο στο Παράλιο Άστρος.  Ο μώλος είναι περίπου δύο μέτρα ψηλά από την θάλασσα.  

 

Παράλιον Άστρος

Ο μώλος αριστερά...

Έχω βουτήξει και από την πλώρη καραβιού, ακόμα!!! Κάπου στα τρία μέτρα από το ύψος της θάλασσας. Πάλι στο Παράλιο Άστρος... Δεν ήτανε κι ότι καλύτερο, βέβαια, γιατί κινδύνευε η σωματική μου ακεραιότητα, αλλά αυτά τα σκέφτομαι τώρα.

 

Boυτιά...

 Τώρα που η βουτιά με το κεφάλι αν γίνει, ίσως μια φορά σε ολόκληρο το καλοκαίρι, θα γίνει με πολλή προσοχή... Τότε, όταν ήμουνα μικρή, ούτε που έβλεπες το κεφάλι μου έξω από το νερό... Εξαφανισμένο... 

Άλλες εποχές... 


lamprini

Θάλασσα πλατειά...., αφιερωμένο στο νέο φιλικό μπλογκ, τις sxolikes ataxies. Καλώς ώρισες!

Θάλασσα πλατειά... σε αγαπώ γιατί μου μοιάζεις... 

 Θάλασσα πλατειά... με την Αλίκη Βουγιουκλάκη

από την ταινία "Μανταλένα"

Αυτό το τραγούδι το τραγουδούσα, όταν ήμουν μικρή, καθώς πηγαίναμε με το καραβάκι στην Σαλαμίνα... 

 Το καραβάκι για Σαλαμίνα...

Καθόμουν στην πλώρη του μικρού καραβιού, μόνη μου συνήθως, και το τραγουδούσα, βλέποντας την θάλασσα να περνάει κάτω από το το καραβάκι και τα κύμματα να μου τραγουδούν μία δεύτερη φωνή, που με μάγευε... 

Άλλος για την βάρκα μας!!! (Το καραβάκι... )

 

Θάλασσα πλατειά, με τον Μάριο Φραγκούλη

 Στίχοι: Γιώργος Ρούσσος Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Τότε ήτανε που ταξείδευα αλλού.  Ο προορισμός μου δεν ήτανε πια η Σαλαμίνα... Πήγαινα σε όλα τα μέρη της γης, όπου υπήρχε θάλασσα... και γινόμουν ένα με αυτά...

Βέβαια, μπορεί τα λόγια να μην τα ήξερα καλά... Μπορεί να έλεγα μόνον το "Θάλασσα πλατειά" δέκα φορές συνέχεια... αλλά η ουσία είναι ότι ήταν μία μοναδική στιγμή για μένα... 

 Θάλασσα πλατειά... 

Θάλασσά μου!!! 

Μια στιγμή μου που, όμως, ποτέ δεν την ξανάζησα... 

Είχα μεγαλώσει, βλέπεις... 


lamprini 


 

Οι φίλοι μου... τα ψαράκια...

Α... μια όμορφη ιστορία... Οι φίλοι μου... τα ψαράκια... 

Μια μέρα που λέτε... στο Παράλιον Άστρος, κολυμπούσα αμέριμνη.  

 Η παραλία του Παράλιου Άστρους, (δική μου φώτο)

Συνήθως, κολυμπάω μόνη μου περί την μία ώρα, φορώντας  την μάσκα μου και τον αναπνευστήρα.  Εκείνη την μέρα, λοιπόν, όπως πάντα, έκανα τις απλωτές μου, κοιτώντας κάτω και  απολαμβάνοντας τον βυθό.   Μάλιστα, είχα σκεφθεί να αυξήσω την απόσταση που κολυμπούσα και να την διπλασιάσω αν ήταν δυνατόν, γιατί   κάποιες φορές, το κολύμπι μου γινότανε  ανιαρό, μια που κολυμπούσα χωρίς παρέα.  

Έκανα, λοιπόν, τις απλωτές μου.... και ξαφνικά, τα είδα!!!!  Να τα!!! Ένα σωρό ψαράκια με είχανε περικυκλώσει!

Λίτσα, ψάρι των Ελληνικών θαλασσών... 

Τι όμορφα που ήτανε!!! Τι χαριτωμένα!!!... Γύρω τριγύρω μου... όλα, κολυμπούσαν μαζύ μου!!! 
 Δεν πίστευα στα μάτια μου.  "Δεν είναι δυνατόν", σκέφτηκα.  "Δεν βλέπω καλά!!!" είπα μέσα από τον αναπνευστήρα μου.  Τι είχε γίνει: όπως κοιτούσα τον βυθό, δεν είχα πάρει είδηση ότι είχαν μαζευτεί τόσα ψαράκια!   Δεν είχα δει ότι αριστερά και δεξιά...  και κάποιες φορές και μπροστά μου, είχαν μαζευτεί τόσα ΨΑΡΑΚΙΑ!!!! 

Άρχισα να τα μετράω: 1, 2, 3, ... έφθασα στο 20... "Δεν είναι δυνατόν", είπα... "ονειρεύομαι!!! "  Κι όμως, ιδού, εγώ κολυμπούσα κι αυτά, απλώς, μου έκαναν παρέα!!! Απίστευτο!!!

Λίτσα, ψάρι

Μετά από την πρώτη έκπληξη, τα επιφωνήματα που εξέφραζα και φώναζα αυξάνονταν, με τον αναπνευστήρα να κάνει μπουρμπουλήθρες.  Τι "αστέρια μου" τους έλεγα, τι "αστέρια της θάλασσας" (για να μην το πάρουν και πάνω τους)... τι "καμάρια μου"... όλα τα καλά!!! Ήμουν πανευτυχής...

 Λίτσα, ψάρι...

Κάποια από αυτά μάλιστα, όπως είπα, ήταν τολμηρά και έρχονταν και περνούσαν από μπροστά μου.  "Ε", φώναζα, "πού πάτε;  Θα σας χτυπήσω!!!"   Αλλά δεν φαινότανε να τους ένοιαζε.  Κι εγώ... άλλο που δεν ήθελα.  Τα έβλεπα από τοσο κοντά, αυτά τα διάφανα και υπέροχα, ΨΑΡΑΚΙΑ!!!... Τί όμορφα αισθήματα είχα τότε!!!... Θαύμα της φύσης αυτά τα πεντάμορφα ζωντανά της θάλασσας αυτά τα τόσο  θαυμάσια πλασματάκια μέσα στο νερό.  

 

Γλώσσα, στον βυθό...

Συνέχισα το κολύμπι, με την ευχή να μου κάνουν όλη την ώρα παρέα.   Αλλά, δεν πραγματοποίησαν αυτήν την ευχή... Γιατί, κάποια στιγμή με άφησαν μόνη στο σημείο σχεδόν που τα είδα για πρώτη φορά.  Εξαφανίστηκαν τόσο ξαφνικά, όσο όταν είχαν εμφανιστεί.  "Φαίνεται... μετά δεν τα άφηνε η μαμά τους να πάνε παραπέρα"... σκέφτηκα.  "Ή, ίσως,  η περιοχή από εκεί και πέρα δεν τους άνηκε, και δεν είχαν δικαίωμα να με ακολουθήσουν"... Ποιος ξέρει.  Αυτό που ξέρω είναι ότι η χαρά μου ήταν τεράστια.  Ότι πρώτη φορά έκανα κολύμπι μαζύ με τα ΨΑΡΑΚΙΑ μου!!! Τα "αστέρια της θάλασσας"!!!!...   

Και έτσι, γύρισα, πανευτυχής από την πορεία μου αυτή.  Κατάλαβα ότι, με την κίνηση της κολύμβησης που έκανα, ανακάτευα τα νερά, οπότε, αυτά είχαν την ευκαιρία να βρουν την τροφή τους με άνεση.  Έτσι βγήκα ενθουσιασμένη από την θάλασσα.  Αναρωτήθηκα και τι είδους ψαριού να ήτανε. Ώσπου κάποια στιγμή, λύθηκε η απορία μου.  Ναι, τα ψαράκια που με ακολουθούσαν ήτανε Λίτσες.... Η λίτσα, ένα τέλειο ψαράκι, που απ' ότι έμαθα δεν παραμένει ΨΑΡΑΚΙ, αλλά, μεγαλώνει και φθάνει σε αρκετό μήκος το σώμα του.  Εγώ, γνώρισα τα μικρά "λιτσάκια!!" και αυτό μου έφθανε! 

 Βγήκα στην παραλία... του Παράλιου Άστρους (δική μου φώτο)

Μετά από εκείνη την ημέρα, δεν περίμενα να τα ξαναδώ.  Όχι.  Αυτές οι συναντήσεις είναι μοναδικές, αλλά... λογάριασα χωρίς τον ξενοδόχο.   Αυτό το καλοκαίρι, του 2013, στο Παράλιον Άστρος, είχα αρκετές φορές την χαρά να συνταξειδέψουμε με τις πανέμορφες λίτσες.  Δεν ήτανε, όμως, πάντα όλες παρούσες στην βόλτα μας.  Άλλες φορές ήτανε 5 -6 , άλλες ήταν 10-15,  άλλες ήτανε κάπου στις 20, όπως την πρώτη φορά που τις συνάντησα.  Κάποιες άλλες φορές, μάλιστα, δεν με ακολουθούσανε σε όλην την πορεία την κοινή που είχαμε, αλλά όταν βλέπανε κάποιους κολυμβητές, με αφήνανε και τους πλησιάζανε.  Φαίνεται, εκεί θα τρώγανε καλύτερα!!! Ποιος ξέρει;...

Παράλιον Άστρος, η παραλία (δική μου φώτο)

Περιμένω και το επόμενο καλοκαίρι να τα ξαναδώ, κι έτσι να γίνει  απολαυστικό το κολύμπι μου, αφού θάχω την καλύτερη παρέα... Ελπίζω, τέλος,  να χαρήκατε μαζύ μου....  Οι λίτσες, είναι θαυμάσια ΨΑΡΑΚΙΑ!!! 

Λίτσα, ψάρι

lamprini

Υ.Γ.: εδώ:
http://www.captainhookavala.gr/fishes.html  απολαμβάνουμε κι άλλα ψαράκια.. μικρά ψάρια και μεγάλα... 

κι εδώ, επισης...
http://www.naspor.gr/journalism/fishing/eide-psarion-ton-ellenikon-thalasson.html

Aυτή την θάλασσα, με την Φωτεινή Βελεσιώτου... αφιερωμένο στην πρώτη φίλη του μπλογκ, Zina Marnezi, καλώς την!!!

Aυτήν την θάλασσα... 

 

Γ. Καζαντζής- Φ. Βελεσιώτου--Αυτή τη θάλασσα____elenpa25

Αυτό το τραγούδι....

μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που το άκουσα.  Mία καλή φίλη (τυχαίο;... που είναι και η πρώτη φίλη μου στο μπλογκ;... Και που της αφιερώνω αυτήν την ανάρτηση;... ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ!!!! )

Δεν γνωρίζω γιατί.  Απλώς μου άρεσε.   Και μην νομίζετε ότι προσέχω τους στίχους... όχι... 

Για να προσέξω τους στίχους περνάει πολύς καιρός.  Και σε αυτό το τραγούδι έτσι έγινε.  Υπήρξαν στιγμές που το άκουγα πέντε και δέκα φορές συνεχόμενες.  Υπήρξαν φορές που ταξείδευα κάθε φορά που το άκουγα... Έτσι είναι.... Τόσο πολύ μου άρεσε.   

Κι όταν έμαθα και τους στίχους, δηλαδή όταν τους πρόσεξα καλύτερα... τότε κατάλαβα... 

Ναι, αυτή την θάλασσα... (που τόσο μου λείπει...) την αγαπάω.  

Ναι...αυτήν την θάλασσα.... 

Εδώ οι στίχοι... 

Όταν ξυπνήσεις κι είσαι μοναχός

του κόσμου όλα τα δάκρυα

ποτάμι θα γίνουν , ωκεανός

Όταν γυρίσει ο ψεύτης ο τροχος

τα λόγια που σου χάρισα

δεν θάναι κανενός.

 

Όταν ξυπνήσεις... 

Κράτα καρδιά μου
μη ραγίσεις τούτη τη φορά
ο έρωτας τα κύματα τα θέλει πιο ψηλά
Κι αν το καράβι
αν βουλιάξει στα βαθιά νερά
μην πεις πως δεν αγάπησα
αυτή τη θάλασσα

 

Όταν λυγίσεις τούτο το πρωί

μην πεις πως φταίει ο άνεμος
ούτε η καταιγίδα, η βροχή
Μη γονατίσεις, μη μ' απαρνηθείς
το όνειρο θα ξαναρθεί
και πάλι απ' την αρχή

Καλή ακρόαση... 

 lamprini 

Το Περιγιάλι μου, η δημιουργία του μπλογκ

Καμμιά φορά, θέλεις να πεις κάτι... Εγώ πήρα αφορμή από τον μπλογγερ... Eίχα δύο λογαριασμούς χωρίς να έχω μπλογκ και είπα.. "ας φτιάξω δύο μπλογκ με αυτούς"... 
και βγήκε Το Περιγιάλι μου... 

Τόσο απλά.  

Μου λείπει η θάλασσα.  Αυτό είναι το θέμα.  Όσο σκέφτομαι ότι κάποτε έκανα μπάνιο στο τέρμα του Π.  και τώρα δεν μπορώ... μου λείπει η θάλασσα

Η θάλασσα... 

Όσο σκέφτομαι ότι κάποτε μπαίνοντας στην πόλη μου,  μπορούσα να την δω, ενώ τώρα βλέπω κοντέινερς και πελώριους γερανούς (αλήθεια, κατασκευάζονται τόσο μεγάλοι γερανοί!!! Απίστευτο!!!) ... Μου λείπει η θάλασσα... 

Ο γερανός...

Έτσι ήρθε και το θέμα του μπλογκ... 

Ο τίτλος του... πανεύκολος.  "Το Περιγιάλι μου" είναι τόπος ανάσας για μένα.  Μιλάω στην θάλασσα, την κοιτώ, την νοιώθω να με περικυκλώνει στο Περιγιάλι.   Εκεί στο πανέμορφο θαλασσινό χωριό.  Εκεί βρήκα, επιτέλους, την θάλασσα.... 

Το Περιγιάλι, η καινούργια μου θάλασσα... 

Γι΄ αυτό έγινε αυτό το μπλογκ, γι' αυτό υπάρχει αυτός ο τίτλος....

 

Ένα Κοραλένιο Δειλινό, με την Ζηνοβία Μαρνέζη 

σκηνές από το Περιγιάλι

μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος, Μια θάλασσα μικρή

Και τέλος, το ψώνιο του συγγραφέα.  Δεν είχα την ευκαιρία να γράψω για πολλούς... μόνον για μένα έγραφα, μόνον για εκείνη και σε 'κείνην, μόνον για λίγους.  Τώρα είναι ευκαιρία να γράψω για όλους... Για όλους τους φίλους ή τους επισκέπτες του μπλογκ.  Κι αυτό είναι ωραίο...

Συγγραφέας... για λίγο...

Μου λείπει η θάλασσα....

 

 Μου λείπει... 

Ελπίζω ότι εδώ, μαζύ σας, θα την βρω...

Το Περιγιάλι μου

Το περιγιάλι... Μίκης Θεοδωράκης...

Καλώς ωρίσατε στο μπλογκ μου... μελλοντικοί μου φίλοι.... 

Καλώς ωρίσατε! 

Και καλώς σας βρήκα στα δικά σας.... 

lamprini 

η σουπιά

Εκείνη την ημέρα έκανα το μπάνιο μου με την μάσκα όπως και κάθε μέρα.  Χάζευα τα ψαράκια κοντά στον μώλο, κοίταγα τους αχινούς πάνω στα βραχάκια και να... είδα την μάχη.  Μία μάχη που με καθήλωσε... 

Ο αστερίας είχε πλησιάσει επικίνδυνα τον αχινό...

Ο αστερίας...

 Ήταν τρομακτικό.  Ο αχινός με τα αγκάθια του δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα, και το μόνο που κατάφερε ήταν να απομακρυνθεί λίγο.  Ο αστερίας επέμενε.  Τέτοια μάχη, δεν είχα ξαναδεί, και ήταν ανελέητη... 

Ο αχινός...

  Όσο κι αν αποτραβιόταν ο αχινός ο αστερίας, εκεί, τον ακολουθούσε σφίγγοντάς τον.  Η αγωνία είχε κορυφωθεί.  Τι θα γινότανε;  Θα έβλεπα το τέλος του αχινού;  Θα έχανε ο αστερίας την μάχη;  Ώσπου... φρρρρρ....  Κάτι πετάχτηκε από τα βράχια και πέρασε αριστερά στο κεφάλι μου με φόρα.  Τι ήταν αυτό;   

Χταπόδι;  Δεν φαινότανε τόσο μεγάλο. Μα τι ήτανε... γύρισα και τι είδα;   Μία σουπιά... ζωντανή και ωραία.  Πέρασε σαν αστραπή πλάι μου και στεκότανε στην άμμο και με κοίταγε. Ενθουσιάστηκα, δεν είχα ξαναδεί σουπιά, ζωντανή.  

Μια σουπιά...

"Α, " είπα, "εσύ είσαι τόσο γρήγορη που με τρόμαξες;  Τι έγινε;  Τρόμαξες και βγήκες απ' την φωληά σου;"  Μα, δεν με άκουσε.  Αποφάσισα να την πλησιάσω.  Κολύμπησα αποφασιστικά με σκοπό να την ακουμπησω και φρρρ..... Πάει, έφυγε.   Προς τα πίσω.   Αστραπή ήτανε, όπως όταν την πρωτοείδα.  Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο κολύμπησε προς τα πίσω και την έχασα.  "Σιγά μην την έπιανες, Λαμπρινή",   σκέφτηκα, "πάλι καλά που δεν άφησε το μελάνι της, να γίνουμε χάλια! χαχαχα... "

Ήταν τέλεια.   Από τότε, δεν έχω ξαναδεί σουπιά.  Τώρα όμως, ξέρω πώς είναι να την βλέπεις από κοντά.  

Οι χαρές του βουτηχτή.   

Η μάσκα... 

Εύχομαι να πετύχετε κι εσείς καμμία στον δρόμο σας, προς τον βυθό.  


lamprini 

Η κόκκινη βάρκα ή η Αικατερίνη ή Χρόνια πολλά, Κατερίνα!!!

Το Άστρος... το Παράλιον Άστρος, ο αγαπημένος τόπος των διακοπών μου. 

 

Το Παράλιον Άστρος (το Νησί), ( παλαιά φωτογραφία που φωτογράφισα)

 Εκείνο το βράδυ, έκανα την βόλτα, την συνηθισμένη, στον μεγάλο μώλο του Άστρους.  Ήταν λίγο σκοτεινά σε εκείνο το σημείο, αλλά την είδα!  Μία όμορφη, κατακόκκινη βάρκα.  Ήτανε ξεχωριστή από τις άλλες, τις απλές, τις λευκές γιατί είχε ένα πανέμορφο, κόκκινο χρώμα της φωτιάς.  "Εδώ είμαστε", σκέφτηκα και άρχισα να φωτογραφίζω.  

 Η Αικατερίνη, κόκκινη της φωτιάς! 

 Αικατερίνη, λίγο θαμπή αλλά ... αξίζει! 

"Τι χρώμα, τι ομορφιά!", σκέφτηκα, " Σίγουρα αυτή η ξεχωριστή βάρκα θα ομορφύνει το άλμπουμ των διακοπών μου."

Οι άλλες οι βάρκες ήταν κι αυτές στ' αλήθεια όμορφες.  

 

Βάρκα λευκή κι όμορφη

Ξεχώριζαν μέσα στην νύχτα, φαίνονταν όμορφες  την ημέρα, αλλά εκείνη, ήταν μία και μοναδική! Δεν την ένοιαζε να ξεχωρίζει την νύχτα, την ένοιαζε να φωτίζει την ημέρα! Ήταν ξεχωριστή!

Η χαρά μεγάλωσε, όταν είδα και το όνομα της βάρκας: ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ.  Έτσι, απλά, Αικατερίνη....Συνέχισα να φωτογραφίζω  ώσπου τελικά, ευχαριστημένη έφυγα, έχοντας στο νου μου ότι βρήκα θησαυρό. 

Μετά, ήρθε κι η άλλη έκπληξη.  Στον άλλο μώλο, τον μικρό, την είδα κι αυτήν!... Και πάλι νύχτα ήτανε, κάποια άλλη, όμως,  στιγμή.  Και ήταν εκεί.  Μία λευκή βάρκα, συνηθισμένη, όπως όλες οι άλλες, αλλά με το ίδιο, ξεχωριστό όνομα: ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ. 

 

Aικατερίνη, η λευκή βαρκούλα

 

Αικατερίνη ξανά

 "Απίστευτο", σκέφτηκα, και φυσικά άρχισα, και πάλι, να φωτογραφίζω. Αυτή την φορά σε συνδυασμό με το Π. Άστρος και το αποτέλεσμα μου άρεσε πολύ.  Τέλεια!

Και να που ήρθε η ώρα να ολοκληρώσω την χαρά μου, με αυτήν την ανάρτηση ΣΤΟ ΠΕΡΙΓΙΑΛΙ ΜΟΥ και να ευχηθώ στην φίλη μου, Κατερίνα, χρόνια πολλά, χρόνια καλά, ξεχωριστά και όμορφα!!! 

 

Λίγα άνθη για σένα! 

Χρόνια πολλά, Κατερίνα! 

lamprini 

Υ.Γ. Και αυτές οι φωτογραφίες για να συμπληρωθεί το δώρο μου.  Από τον όμορφο Προφήτη Ηλία, του Παραλίου Άστρους, 

 

Προφήτης Ηλίας, Παράλιον Άστρος

 

Προφήτης Ηλίας

αυτό το μικρό εκκλησάκι στο πίσω μέρος του Νησιού, όπως λέγεται η περιοχή του Παραλίου Άστρους που φαίνεται σαν νησι... 

 Παράλιον Άστρος, ο φάρος, το θέατρο.

(φωτογραφία παληάς φωτογραφίας)

Η Αγία Αικατερίνα (μάλλον) και ο Όσιος Εφραίμ... για σένα, χαρά μου.... 

Aγία Αικατερίνη ;;και Όσιος Εφραίμ, στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, 

Παράλιον Άστρος

lamprini


Υ.Γ ΕΔΩ η άλλη ανάρτηση, η προσωπική! για το ίδιο θέμα!!!

Προσωπική... ή Η κόκκινη βάρκα... ή η Αικατερίνη... ή... Χρόνια πολλά, Κατερίνα!...

Παράλιο Άστρος, Κυνουρίας, νομός Αρκαδίας, Πελοπόννησος, Ελλάδα!!!! 

Μια βόλτα βραδυνή στον μεγάλο μώλο, τον λιμενοβραχίονα που έλεγα διαρκώς, γιατί δεν θυμόμουν την λέξη μώλος.
Ήταν εκεί  και ξεχώριζε, κόκκινη, κατακόκκινη σαν καμμιά άλλη.  Τυχαίο; Δεν νομίζω... όχι... Ήταν τέλειο θέμα για μερικές φωτογραφίες που στο τέλος έγιναν ένα δώρο.  Και ναι, αυτή η ανάρτηση είναι ένα δώρο...  

 

 Η κόκκινη Αικατερίνη, η κόκκινη βάρκούλα

Στην αρχή με παίδεψε... τι κούραση να φωτογραφίζεις την νύχτα με φως μηδαμινό, με μία απλή ψηφιακή μηχανή! Έτσι, είχα διαγράψει αρκετές φωτογραφίες μέχρι να κρατήσω αυτές.  Μετά ήξερα... θα τις έκανα δώρο την Αικατερίνη (την κόκκινη βάρκα, δηλαδή)  στην φίλη, την Κατερίνα.  Θα έκανα δώρο ιντερνετικό, άυλο όμως, αυτήν την βάρκα την τόσο ξεχωριστή.  Και να,  κατάφερα να βγάλω κάποιες φωτογραφίες για την φίλη που έχει τα γενέθλιά της...

Αικατερίνη

Μετά είπα:  "Μόνον αυτές... ;;.. μόνον αυτήν την βάρκα;..." και να... στον άλλον μώλο... εκεί... η Αικατερίνη η δεύτερη , ή αλλιώς η Αικατερίνη Β΄... (δική μου ονομασία) μόνον που αυτή ήτανε λευκή, άσπρη όπως όλες οι άλλες... δεν ξεχώριζε... και κρίμα... Αλλά.. "ξεχώριζε", γιατί είχε το όνομά της φίλης...

 

Αικατερίνη νο 2, λευκή βαρκούλα

Ναι... κι άλλο δώρο... τι χαρά!... Και να που ταίριαξαν κι οι ημερομηνίες και βγήκε μία ανάρτηση... στο θαλασσινό μου Περιγιάλι, στο Περιγιάλι μου, με μία όμορφη και ξεχωριστή κατακόκκινη βαρκούλα και με μία δεύτερη όμορφη βαρκούλα... για την φίλη...

Κι έτσι, φέτος που δεν είχα χρόνο, που δεν είχα διάθεση και εν τέλει που δεν είχα  ευκαιρία να φτιάξω κάτι εντυπωσιακό (ίσως κάποιο βιντέακι) ήλθε αυτό...

Γι' αυτό... εύχομαι με όλη μου την καρδιά:
"Χρόνια πολλά, Κατερίνα, χρόνια υπέροχα, όμορφα, μαγευτικά... χαρούμενα και ευτυχισμένα....
Να σε χαίρονται οι δικοί σου και να τους χαίρεσαι... "

Και επειδή τα δώρα δεν τελειώνουν εδώ... κι αυτές τις δύο εικόνες... για σένα ...ξανά από το Παράλιον Άστρος...ξανά από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία... Η Αγία Αικατερίνα..;;... (ελπίζω να είναι αυτή... ) και ο Όσιος Εφραίμ... φετινές φώτο... για να ανανεώσουν τις περσινές αναμνήσεις μου... και τις φώτο μου....

Η Αγία Αικατερίνη (μάλλον)  κι ο Όσιος Εφραίμ

καλό σου βράδυ, φίλη ΜΟΥ!  Χρόνια σου ΠΟΛΛΑ!!!

 Ένα άνθος για σένα!

lamprini  


Υ.Γ. Είπα να μην αφήσω μία τόσο προσωπική ανάρτηση...  μετά την ξαναδιάβασα και απεφάσισα να την αφήσω...  Αλλαγές... μια που εδώ έχω άλλο μπλογκ... γιατί όχι.

Υ.Γ.2 Δύο αναρτήσεις στο ίδιο θέμα...  δεν έχει ξαναγίνει.... Ας είναι... χρόνια πολλά!!!

Υ.Γ. 3. Οι φώτο είναι δικές μου, περισσότερες θα βρείτε εδώ με το ίδιο θέμα σε παραλλαγή...