Εκείνη την ημέρα έκανα το μπάνιο μου με την μάσκα όπως και κάθε μέρα. Χάζευα τα ψαράκια κοντά στον μώλο, κοίταγα τους αχινούς πάνω στα βραχάκια και να... είδα την μάχη. Μία μάχη που με καθήλωσε...
Ο αστερίας είχε πλησιάσει επικίνδυνα τον αχινό...
Ο αστερίας...
Ο αχινός...
Όσο κι αν αποτραβιόταν ο αχινός ο αστερίας, εκεί, τον ακολουθούσε σφίγγοντάς τον. Η αγωνία είχε κορυφωθεί. Τι θα γινότανε; Θα έβλεπα το τέλος του αχινού; Θα έχανε ο αστερίας την μάχη; Ώσπου... φρρρρρ.... Κάτι πετάχτηκε από τα βράχια και πέρασε αριστερά στο κεφάλι μου με φόρα. Τι ήταν αυτό;
Χταπόδι; Δεν φαινότανε τόσο μεγάλο. Μα τι ήτανε... γύρισα και τι είδα; Μία σουπιά... ζωντανή και ωραία. Πέρασε σαν αστραπή πλάι μου και στεκότανε στην άμμο και με κοίταγε. Ενθουσιάστηκα, δεν είχα ξαναδεί σουπιά, ζωντανή.
Μια σουπιά...
Ήταν τέλεια. Από τότε, δεν έχω ξαναδεί σουπιά. Τώρα όμως, ξέρω πώς είναι να την βλέπεις από κοντά.
Οι χαρές του βουτηχτή.
Η μάσκα...
lamprini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου