Aυτή την θάλασσα, με την Φωτεινή Βελεσιώτου... αφιερωμένο στην πρώτη φίλη του μπλογκ, Zina Marnezi, καλώς την!!!

Aυτήν την θάλασσα... 

 

Γ. Καζαντζής- Φ. Βελεσιώτου--Αυτή τη θάλασσα____elenpa25

Αυτό το τραγούδι....

μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που το άκουσα.  Mία καλή φίλη (τυχαίο;... που είναι και η πρώτη φίλη μου στο μπλογκ;... Και που της αφιερώνω αυτήν την ανάρτηση;... ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ!!!! )

Δεν γνωρίζω γιατί.  Απλώς μου άρεσε.   Και μην νομίζετε ότι προσέχω τους στίχους... όχι... 

Για να προσέξω τους στίχους περνάει πολύς καιρός.  Και σε αυτό το τραγούδι έτσι έγινε.  Υπήρξαν στιγμές που το άκουγα πέντε και δέκα φορές συνεχόμενες.  Υπήρξαν φορές που ταξείδευα κάθε φορά που το άκουγα... Έτσι είναι.... Τόσο πολύ μου άρεσε.   

Κι όταν έμαθα και τους στίχους, δηλαδή όταν τους πρόσεξα καλύτερα... τότε κατάλαβα... 

Ναι, αυτή την θάλασσα... (που τόσο μου λείπει...) την αγαπάω.  

Ναι...αυτήν την θάλασσα.... 

Εδώ οι στίχοι... 

Όταν ξυπνήσεις κι είσαι μοναχός

του κόσμου όλα τα δάκρυα

ποτάμι θα γίνουν , ωκεανός

Όταν γυρίσει ο ψεύτης ο τροχος

τα λόγια που σου χάρισα

δεν θάναι κανενός.

 

Όταν ξυπνήσεις... 

Κράτα καρδιά μου
μη ραγίσεις τούτη τη φορά
ο έρωτας τα κύματα τα θέλει πιο ψηλά
Κι αν το καράβι
αν βουλιάξει στα βαθιά νερά
μην πεις πως δεν αγάπησα
αυτή τη θάλασσα

 

Όταν λυγίσεις τούτο το πρωί

μην πεις πως φταίει ο άνεμος
ούτε η καταιγίδα, η βροχή
Μη γονατίσεις, μη μ' απαρνηθείς
το όνειρο θα ξαναρθεί
και πάλι απ' την αρχή

Καλή ακρόαση... 

 lamprini 

Το Περιγιάλι μου, η δημιουργία του μπλογκ

Καμμιά φορά, θέλεις να πεις κάτι... Εγώ πήρα αφορμή από τον μπλογγερ... Eίχα δύο λογαριασμούς χωρίς να έχω μπλογκ και είπα.. "ας φτιάξω δύο μπλογκ με αυτούς"... 
και βγήκε Το Περιγιάλι μου... 

Τόσο απλά.  

Μου λείπει η θάλασσα.  Αυτό είναι το θέμα.  Όσο σκέφτομαι ότι κάποτε έκανα μπάνιο στο τέρμα του Π.  και τώρα δεν μπορώ... μου λείπει η θάλασσα

Η θάλασσα... 

Όσο σκέφτομαι ότι κάποτε μπαίνοντας στην πόλη μου,  μπορούσα να την δω, ενώ τώρα βλέπω κοντέινερς και πελώριους γερανούς (αλήθεια, κατασκευάζονται τόσο μεγάλοι γερανοί!!! Απίστευτο!!!) ... Μου λείπει η θάλασσα... 

Ο γερανός...

Έτσι ήρθε και το θέμα του μπλογκ... 

Ο τίτλος του... πανεύκολος.  "Το Περιγιάλι μου" είναι τόπος ανάσας για μένα.  Μιλάω στην θάλασσα, την κοιτώ, την νοιώθω να με περικυκλώνει στο Περιγιάλι.   Εκεί στο πανέμορφο θαλασσινό χωριό.  Εκεί βρήκα, επιτέλους, την θάλασσα.... 

Το Περιγιάλι, η καινούργια μου θάλασσα... 

Γι΄ αυτό έγινε αυτό το μπλογκ, γι' αυτό υπάρχει αυτός ο τίτλος....

 

Ένα Κοραλένιο Δειλινό, με την Ζηνοβία Μαρνέζη 

σκηνές από το Περιγιάλι

μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος, Μια θάλασσα μικρή

Και τέλος, το ψώνιο του συγγραφέα.  Δεν είχα την ευκαιρία να γράψω για πολλούς... μόνον για μένα έγραφα, μόνον για εκείνη και σε 'κείνην, μόνον για λίγους.  Τώρα είναι ευκαιρία να γράψω για όλους... Για όλους τους φίλους ή τους επισκέπτες του μπλογκ.  Κι αυτό είναι ωραίο...

Συγγραφέας... για λίγο...

Μου λείπει η θάλασσα....

 

 Μου λείπει... 

Ελπίζω ότι εδώ, μαζύ σας, θα την βρω...

Το Περιγιάλι μου

Το περιγιάλι... Μίκης Θεοδωράκης...

Καλώς ωρίσατε στο μπλογκ μου... μελλοντικοί μου φίλοι.... 

Καλώς ωρίσατε! 

Και καλώς σας βρήκα στα δικά σας.... 

lamprini 

η σουπιά

Εκείνη την ημέρα έκανα το μπάνιο μου με την μάσκα όπως και κάθε μέρα.  Χάζευα τα ψαράκια κοντά στον μώλο, κοίταγα τους αχινούς πάνω στα βραχάκια και να... είδα την μάχη.  Μία μάχη που με καθήλωσε... 

Ο αστερίας είχε πλησιάσει επικίνδυνα τον αχινό...

Ο αστερίας...

 Ήταν τρομακτικό.  Ο αχινός με τα αγκάθια του δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα, και το μόνο που κατάφερε ήταν να απομακρυνθεί λίγο.  Ο αστερίας επέμενε.  Τέτοια μάχη, δεν είχα ξαναδεί, και ήταν ανελέητη... 

Ο αχινός...

  Όσο κι αν αποτραβιόταν ο αχινός ο αστερίας, εκεί, τον ακολουθούσε σφίγγοντάς τον.  Η αγωνία είχε κορυφωθεί.  Τι θα γινότανε;  Θα έβλεπα το τέλος του αχινού;  Θα έχανε ο αστερίας την μάχη;  Ώσπου... φρρρρρ....  Κάτι πετάχτηκε από τα βράχια και πέρασε αριστερά στο κεφάλι μου με φόρα.  Τι ήταν αυτό;   

Χταπόδι;  Δεν φαινότανε τόσο μεγάλο. Μα τι ήτανε... γύρισα και τι είδα;   Μία σουπιά... ζωντανή και ωραία.  Πέρασε σαν αστραπή πλάι μου και στεκότανε στην άμμο και με κοίταγε. Ενθουσιάστηκα, δεν είχα ξαναδεί σουπιά, ζωντανή.  

Μια σουπιά...

"Α, " είπα, "εσύ είσαι τόσο γρήγορη που με τρόμαξες;  Τι έγινε;  Τρόμαξες και βγήκες απ' την φωληά σου;"  Μα, δεν με άκουσε.  Αποφάσισα να την πλησιάσω.  Κολύμπησα αποφασιστικά με σκοπό να την ακουμπησω και φρρρ..... Πάει, έφυγε.   Προς τα πίσω.   Αστραπή ήτανε, όπως όταν την πρωτοείδα.  Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο κολύμπησε προς τα πίσω και την έχασα.  "Σιγά μην την έπιανες, Λαμπρινή",   σκέφτηκα, "πάλι καλά που δεν άφησε το μελάνι της, να γίνουμε χάλια! χαχαχα... "

Ήταν τέλεια.   Από τότε, δεν έχω ξαναδεί σουπιά.  Τώρα όμως, ξέρω πώς είναι να την βλέπεις από κοντά.  

Οι χαρές του βουτηχτή.   

Η μάσκα... 

Εύχομαι να πετύχετε κι εσείς καμμία στον δρόμο σας, προς τον βυθό.  


lamprini